umudunu kaybetme, takma, boşver hatta kimi zaman sktr et,
kulağımdaki arkadaşların klişeleşen kelimeleri,
söylenmek zorunda olunan ama bi boka yaramayan kelimeler,
kelimelerin kifayetsiz kalması tamda bu olsa gerek,
otobüs durağında arkandan bakarken,
annem geldi aklıma , oda benim arkamdan bakardı böyle,
ve tanımlanamaz sanılan o duyguyu tanımladım,
çaresizlik,
şimdi kesici aletler geçiyor gözümün önünden ve ben neşteri seçiyorum,
belkide cüzdanımda olmasındandır kimbilir,
hadi 112 yi arayın,
benim sana olduğum kadar bileklerim tıbbi müdahaleye muhtaç,
ve makineye bağlayın, kabloları yapıştırın vücuduma,
annem gelsin ellerini cama koyup ağlasın,
merak ediyorum bu sefer nasıl bakacak,
çünkü; belkide bu gidişin dönüşü olmayacak..