Yaşamak hangi ressamın tuvalinde, hangi âlimin sualinde; günlerdir içimi acıtan, sabır taşlarımı un ufak eden bu duygu hangi insanın ellerinde, dilinde, gözlerinde… Bir ses beklemek için binlerce sesten vazgeçmek mi gerekir? Yoksa unutmak mı? Daha ne kadar yabancılaşması gerekiyor insanın kendisine… Sustukça, bekledikçe döner mi geriye dersiniz? Bu huzur hiç mi kucaklamaz bizi acep!

Biliyorum dönmez dersiniz? Dönmemeli dersiniz. Ben bekledim döndü dersiniz, ama olmadı dersiniz… Olsun be! Sevdik mi sonuna kadar, evet sevdik! İnsan hiç dönmedi diye çok pişman olur mu, olmalı mı ya da, hayır olmamalı! Nefret etmektense, boş ver deyip unutmaktansa, sabırla beklemek en güzelidir! Belki bu dünyada olmayabilir ama birde öteki tarafı var bu işin, asıl orası önemli… Çok sevmek bizim asıl ibadetimiz olsun! Belki bizi de çok sevip de bekleyenler olmuştur! Biz de sırt çevirmişizdir, nerden bilebiliriz ki… Hem zaten insanoğlu değil mi, sevgiden çok sevgisizliğe inanan?

Yani hiç birimiz farkında değiliz belki ama biz artık hayatı gözyaşlarımızda yaşıyoruz!